ازعشق بگو! ، بگو چه میدانی تو؟
از صفحه ی چهره ام چه میخوانی تو؟
سطر ی که دراین صفحه نگارش کردی
با اشک نوشته ای؛ نمی مانی تو!!...
داریوش کاویانی«آسمان»
زنگولیه گیرَمه بستم به مُوجَم،تا تو بیای
نه کُ نه قالِمان هشتی،دیه مَنه نموخای!؟
وای سادم تا تو بیای،باهم بریمان سرِکو
فکرمانه بپرانیم جورِ دودانه په پو
بی تو سخته گُلکم چوله چنی دنیابرام
کَی میشه بینَمت وکمی اَتنهایی دِرام
یه ی روزی نامه نوشتم ؛که تونه خیلی موخام
پاره کردی نامه وُ گیرَه نشاندی به چشام
اَ وختی قَری اَزم دلِم گرفته بوُ خوُدا
مَلوْچای تو خانه مان دیه نِموُ کنن صدا
اَ پِرکْ توچیده جاشان،لانه شان رفته به آو
با دهن کجی نگو بَه سِدَه؛ کشکِتَه به سو
بیا تا یه ی دف دیه سنگامانه وا بوکو نیم
بَعد اَ قائم داره کی، باز همَ پیدا بو کو نیم
داریوش کاویانی«آسمان»
برچینه ،صعودمی کند قوقولی قو
آغازسرودمی کند؛قوقولی قو
دوچشم بهم نهاده می کوبدبال
اظهاروجودمی کند؛قوقولی قو
جعفر درویشیان « غروب »
پروانه ای سپید
دوررزی سپید
شعرسپیدم آه
دارد به تور وزن میفتد.
جعفر درویشیان « غروب »
صبرکن ،ابربه پایان برسد،بعدبرو!
پای خورشید به ایوان برسد،بعدبرو
یاس،خشکیده .هواسرد.قناری غمگین!
صبرکن دخترباران برسد،بعدبرو!
کوچ کرده است پرستو،بنشین شاخه ی گل!
وقت بدرودزمستان برسد،بعدبرو!
باش تاچشمه شودمرهم زخم تن خاک!
گل به امضای گلستان برسد،بعدبرو!
باش تابازکندلب به سخن غنچه ی خواب!
میوه بالای درختان برسد،بعدبرو!
باش، بلقیس غزلهای سلیمانی من!
هدهدازسوی سلیمان برسد،بعدبرو!
هست بن بست،نه راهست .کمی حوصله کن!
دست کوچه به خیابان برسد،بعدبرو!
بگذرازرفتن خود، درشب خفاش پرست!
نوبت رفتن دیوان برسد،بعدبرو!
زندگی،قهوه ی تلخی ست.درنگی باید!
موقع فال به فنجان برسد،بعدبرو!
برمدارش نه زمین چرخدوچرخاندمان؟
دور این چرخ که پایان برسد بعدبرو...
جعفر درویشیان « غروب »