عشق است سرودِ سبزِ پویائی من
پرخاش ،دلیلِ تلخِ رسوائی من
از زردی باغِ آرزو دلگیرم
اُمّید ، چراغِ راهِ تنهائی من
داریوش کاویانی«آسمان»
از سمتِ گُل و نور ، صدایم کردی
با باغ بهشت، آشنایم کردی
دستم بِگرفتی اول وآخرکار
دربرزخِ بیکسی رَهایم کردی
جعفر درویشیان « غروب »
غُباری توی این راس، ذُوالجناحه
ببین ! از شیهه پیداس ذُوالجناحه
فُرات ، آغوش واکن ! آمد از راه
نجیبه ،اسبِ آقاس ، ذُوالجناحه
جعفر درویشیان « غروب »
عمرم حسین ، روحم حسین،ای جانِ جانانم حسین
سرگشته در کَرب وبلا ،جویای یارانم حسین
عشقت مرا دیوانه کرد ، بر خود مرا بیگانه کرد
بنشسته داغت بردلم ، عشقِ تو درمانم حسین
کردند از پیکر جدا ، دستِ علمدارِ تُرا
من با که گویم قصه ای ،ازدردِ پنهانم حسین
بوسه زدم بر حنجرت ، آنجا که پیغمبر نزد!
برپیکرت از دیده ،خون ، هردم بیفشانم حسین
ای بی کفن ،صدپاره تن ،گشته رها در دامِ غم
وا مانده در صحرای غم ،تنها و نالانم حسین
این دشت خشکِ کربلا ،دریای عشق است و بلا
من غرقِ عشقت یا حسین ، دردامِ طوفانم حسین
هفتاد ودو تن یاورت ، هرتن ،هزاران قطعه شد
هر قطعه میگوید که من ،قربان قرآنم حسین
شیون کنان بر سر زنم ،پاره کنم پیراهنم
از هجر تو چون زینبم با آه سوزانم حسین
کرده مباح ،خون ترا ، ظاهر مسلمانان پست
شمعم واز داغ تو ، من سوزان و گریانم حسین
ظلمی که بر آل نبی در طول دوران آمده
پایان نگردد ماجرا ،زین سان پریشانم حسین
داریوش کاویانی«آسمان»
هرچه میگویم تَجسم کن
خویشتن را در وجود خویشتن
ـ گُم کن
یک نفر از ماورای عشق
ـ می زند فریاد
می کند از دوستان خفته استمداد
آی مَردُم نیست در بین شما یک ،کَس
ــ تاکند یاری
ـ یادگارِ دختِ پیغمبر
ـ یادگارِ حیدرِ صفدر
دوستان حق کجا رفتند
عهدهابستندو بشکستند
میهمانان را تک و تنها
دربیابانی که نه آب وغذا در آن شود پیدا
ـ کربلای خشک آتش زا
ـ رهاکردند
***
از کجای غصه آغازم
تابه شرح غصه پردازم
میچکد خون از لب و سازم
شیون و غوغاست در محمل
شور و شوقی باشد اندر دل
میزبانان منتظر درراه
ـ تاخوش آمد گفته باشند این سفر را
ـ برحسینِ«ع»خسته ی زهرا«س»
تیرِ زَهر آگین
خنجرِ خونین
مَشک های پاره پاره
ـ هدیه ی آنها...
رسم انسانی اگر این بود!!!
در کجا این دین و آئین بود؟!!
***
کودکان فریاد سردادند
ای عمو جان آب می خواهیم
آب آز عباس«ع»میخواهیم
علقمه در دستِ اهریمن
دشت سرتاسر پُر از دشمن
غیرتِ عباس «ع» می جُوشد
می برد بردشمنان حمله
می کند رنگین
ـ برقِ تیغش را
ـ به خونِ دُشمنِ بی دین
می رس بر قتگاهِ خویش
لشکرِ دُشمن
ـ می شود لبریز از تشویش
علقمه آغوش بُگشاید
آب رادرمشکِ او ریزد
دست بر شمشیر
دست دیگر مَشکِ آب از بابت طفلان
تیغ دشمن دست اورا می کَند از جا
مَشک ،رابگرفته با دندان
تابرد آن را برِ طفلان
***
آب راعباس «ع»می آورد
تا به طفلان تاب می آورد
پاره شد با تیرِ دُشمن ، مَشک
دیده اش پر شُد زِ خون واَشک
دُشمن غَدار هُجوم آورد
هرکسی در خونِ خود غلطید
شُد، حسین تنها و بی یاور
از زمین وآسمان بَر او
تیر می بارید ،از هر سو
حق به ظاهر جلوه اش کم بود
لیک از دشمن فزونتر بود
***
گفت با خود آن امام حق :
خون بهای من اگر
این است
بابت تضمین آئین است
پس من آماده ام اینک
تافدا سازم تن و جان را
دررهِ اهداف بس والا
زینبم تو گریه کمتر کن
کربلائی باش وظالم را
هرکجا باشد
بکن افشا!!!...
***
هرچه میگویم تجسم کن
بعد از آن هم مطمئن ،آگاه
ره رو حق باش وظالم را
در میان خلق کن ،رسوا!!!...
داریوش کاویانی«آسمان»