این دشتِ خُشک کربلا...

عمرم حسین ، روحم حسین،ای جانِ جانانم حسین

سرگشته در کَرب وبلا ،جویای یارانم حسین

عشقت مرا دیوانه کرد ، بر خود مرا بیگانه کرد

بنشسته داغت بردلم ، عشقِ تو درمانم حسین

کردند از پیکر جدا ، دستِ علمدارِ تُرا

من با که گویم قصه ای ،ازدردِ پنهانم حسین

بوسه زدم بر حنجرت ، آنجا که پیغمبر نزد!

برپیکرت از دیده ،خون ، هردم بیفشانم حسین

ای بی کفن ،صدپاره تن ،گشته رها در دامِ غم

وا مانده در صحرای غم ،تنها و نالانم حسین

این دشت خشکِ کربلا ،دریای عشق است و بلا

من غرقِ عشقت یا حسین ، دردامِ طوفانم حسین

هفتاد ودو تن یاورت ، هرتن ،هزاران قطعه شد

هر قطعه میگوید که من ،قربان قرآنم حسین

شیون کنان بر سر زنم ،پاره کنم پیراهنم

از هجر تو چون زینبم با آه سوزانم حسین

کرده مباح ،خون ترا ، ظاهر مسلمانان پست

شمعم واز داغ تو ، من سوزان و گریانم حسین

ظلمی که بر آل نبی در طول دوران آمده

پایان نگردد ماجرا ،زین سان پریشانم حسین

داریوش کاویانی«آسمان»