مرگ

افتاده بودگوشه ی بستربحال مرگ

درانتظارِلحظه ی آخر بحال مرگ

سُقراط من گرفته به کف جام شوکران

نوشیده بودتا ته ساغر بحال مرگ

بادست رعشه دارـ قلم ،نه ـ عصای خود

شعری نوشت ،آخرِدفتر بحال مرگ ؛

نه مرگ ،نه حیات ،ندارندتازگی

بایدکه خون گریست برادر بحال مرگ

و دست من،کمک زشما می کندطلب

فریادزد، غریقِ شناور بحال مرگ

درچاهِ ویل می روم انگار،کوطناب؟

درامتداد این تن لاغربحال مرگ

 بگذارروزگار! کمی زندگی کنم

گفت آن دهانِ یخ زده پیکر، بحال مرگ:

شب بودوتب ،نبودکسی یاریش  دهد

درزیرآسمانِ بداختر، بحال مرگ

برقی زد ازستاره ی یک اشکِ ناگهان

آن چشم،چشمِ دوخته بردر،بحال مرگ

یک آه پرتشنج ودیگر کسی نبود

درآستانِ خلوتِ بستر، بحال مرگ

جعفر درویشیان «غروب»