هـــــــر دُرِ نایاب که سُفتند،تو
غُنچه ، سرانگُشتِ اشارت تُـراست
میوه، نشان از گُلِ رحمت تُـراست
نیست برون از چمنت آنچـه هست
غُنچه به انفاس خوشت، زنده هست
نــــور فــرستِ شبِ دیـجور ، تو
زنده کن مـــرده ، ته گــور، تو!
ای به فدای تو، هــمه هست ونیست
مرگ برآن لحظه که دل بی توزیست
مورچـــگان ، دانه کشِ شادِ تـــــو
من چه کــنم گر نکُــنم «یاد» تو؟
گم شدم از خویش در این همهمه
چون بـــره درمــوج غبــارِ رمـــه
نیست بــجز تو ، کسِ دیــگر مــــرا
جانِ خــودت وا نکُن از سر مــــرا
***
چیست پیامم ؟ همه یک حــرف وبس؛
غیر خـــــدا وصف مکُن هیچ کس
جعفر درویشیان«غروب»